Ποιος δεν θυμάται τους επιβάτες της διακεκριμένης θέσης στον «Τιτανικό», οι οποίοι ενώ το πλοίο βυθιζόταν και οι συνεπιβάτες τους στην Γ’ θέση προσπαθούσαν να επιβιβαστούν έστω και την ύστατη ώρα σε κάποια βάρκα για να διασωθούν, αυτοί απαιτούσαν από το πλήρωμα να τους περιμένει προκειμένου να μεταφέρουν τα πολύτιμα αντικείμενα από τις καμπίνες τους. Τουλάχιστον αυτές τις εικόνες μας μετέφερε ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος της σχετικής κινηματογραφικής ταινίας στην μεγάλη οθόνη. Μήπως σας θυμίζουν κάτι αυτές οι σκηνές; Εμένα πάντως δυστυχώς μου θυμίζουν!
Ενώ όλοι σε αυτή τη χώρα με διαταγή του ίδιου του καπετάνιου-πρωθυπουργού έχουν ήδη φορέσει τα σωσίβια έτοιμοι να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο πλοίο κάποιοι ψάχνουν τα αίτια της συμφοράς στα αμπάρια και θεωρούν υπεύθυνους για την πρόσκρουση του πλοίου στο παγόβουνο, τους «θησαυρούς» – εργαζόμενους των 700 ευρώ.
Τη στιγμή που στην Βουλή συζητείται μία από τις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις των τελευταίων περίπου δύο δεκαετιών που θα κρίνει το μέλλον των επόμενων γενιών αλλά και την επιβίωση της μικρής ελληνικής οικονομίας, οι πολίτες ζωσμένοι με τα σωσίβια τους παρακολουθούν έκπληκτοι τα υψηλόβαθμα στελέχη του πληρώματος να διαπληκτίζονται για το ποιους θα πετάξουν πρώτους στη θάλασσα! Θα είναι οι συμβασιούχοι που βρήκαν μία εργασία – βάρκα κακήν κακώς για να επιβιώσουν στα δύσκολα χρόνια του ΔΝΤ; Θα είναι οι εργαζόμενοι των βουλευτικών γραφείων που βρήκαν και αυτοί μία σωσίβια λέμβο με την άδεια του πληρώματος; Ή μήπως θα είναι οι νέοι που περιμένουν υπομονετικά στο κατάστρωμα και είναι τα πιο εύκολα θύματα γιατί δεν φοράνε ούτε σωσίβιο;
Έτσι για την ιστορία απλά να θυμίσω ότι στη Γερμανία η «Ατζέντα 10» που αφορούσε το συνταξιοδοτικό, το εργατικό και γενικά το κοινωνικό κράτος συζητήθηκε πριν από σχεδόν μία δεκαετία για περίπου δύο χρόνια με σοβαρότητα και με τη συμμετοχή του πληρώματος και των επιβατών. Και ενώ στην Ελλάδα έπρεπε να αφιχθεί το ΔΝΤ και ο «μεγάλος αδερφός», η Κομισιόν, για να παραδεχτούν οι κυβερνώντες ότι το συνταξιοδοτικό υπό τις παρούσες συνθήκες δεν έχει μέλλον, ακόμα και τώρα αυτοί κοιτάνε να διασώσουν τους θησαυρούς τους και να πετάξουν στη θάλασσα ότι βαραίνει το πλοίο. Κάποιος μάλλον έχει ξεχάσει να τους υπενθυμίσει ότι τα ναυάγια στοιχειώνουν τις θάλασσες, τις μολύνουν και εν τέλει δεν θάβονται ποτέ. Απλά τα καλύπτει η θάλασσα για να έρθουν οι επόμενες γενιές να τα εξερευνήσουν και να φέρουν στην επιφάνεια την ιστορία τους. Και η ιστορία είναι σκληρή!
Γι’ αυτό έστω και την ύστατη ώρα οι καπετάνιοι – πολιτικοί της χώρας αυτής θα πρέπει να φροντίσουν να επιβιβαστούν όλοι στις σωσίβιες λέμβους γιατί οι ίδιοι αυτοί επιζώντες είναι που θα επιβιβαστούν στο διερχόμενο πλοίο και θα συνεχίσουν το ταξίδι για την Ιθάκη.
