Όταν ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ, έγινε από μερίδα πολιτικών και αναλυτών η πρόβλεψη ότι το κόμμα θα μετατραπεί από ανοιχτό, φιλελεύθερο και πολυσυλλεκτικό, σε κλειστό, λαϊκίστικο και ακροδεξιό. Για την ακρίβεια αυτό ήταν και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου το βασικό επιχείρημα κατά της υποψηφιότητας Σαμαρά. Σήμερα, με την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Κώστα Κιλτίδη, τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη και τον ευρωβουλευτή Θόδωρο Σκυλακάκη “εκτός”, πολλοί επισημαίνουν ότι η δυσοίωνη πρόβλεψη επαληθεύτηκε φέρνοντας τα ως άνω παραδείγματα.
Καταρχήν πρέπει να εξετάσουμε αν τα ως άνω πρόσωπα ενσαρκώνουν πολιτικά μια τάση ή τους εαυτούς τους που αυτοαναγορεύονται σε “τάση”. Τα κοινά ιδεολογικοπολιτικά σημεία ανάμεσα στον κ. Κιλτίδη και τον κ. Σκυλακάκη είναι ελάχιστα. Αν όσα -με συνέπεια και συνέχεια είναι αλήθεια- πρεσβεύει όλα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκυλακάκης τα πείτε… απότομα στον κ. Κιλτίδη, θα προκαλέσετε την έκρηξή του. Και αντίστροφα. Επίσης, ο κ. Μαρκογιαννάκης λίγα κοινά έχει με τον καθαρόαιμο μητσοτακικό ευρωβουλευτή καθώς, παρά την κουμπαριά με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η πολιτική του αναφορά ήταν επί χρόνια ο Κώστας Καραμανλής.
Το ερώτημα είναι αν πράγματι υπάρχει σχέδιο συρρίκνωσης της ΝΔ από τον νέο της πρόεδρο, ο οποίος διαγράφει και διώκει τους διαφωνούντες με τη γραμμή του ή αντίθετα για να απελευθερωθούν από τον “ζυγό” της προεδρίας Σαμαρά, κάποιοι βουλευτές κινούνται στρατηγικά, επιλέγουν ένα βασικό θέμα και διαφωνούν ανοιχτά και κάθετα με τη νέα ηγεσία, ώστε να τεθούν εκτός κόμματος και μετά να καταγγέλλουν την ηγεσία. Το ερώτημα δηλαδή είναι αν υπήρχε περίπτωση να… μην επαληθευτεί η προφητεία όσων προέβλεπαν “μικρότερη” ΝΔ, αφού είναι προφανές ότι η προφητεία είναι αυτοεκπληρούμενη.
Αλλά οι διαγραφές και οι τριγμοί είναι πολύ οικείο πρόβλημα στη κεντροδεξιά παράταξη. Πρώτον διότι κάποιοι πολιτικοί της- ειδικά κορυφαίοι - έχουν συμπεριφορές “αριστερών” συναδέλφων τους. Δέκα νοματαίοι, δεκαπέντε απόψεις και δη πεισματικά “ορθές”. Δεν είναι τυχαίο ότι παλιοί υπουργοί και υφυπουργοί διεκδικούν -παρά τις όχι και τόσο επιτυχείς κυβερνητικές τους θητείες- το αλάθητο του πάπα και τα εύσημα του φωτεινού παντογνώστη μαζί.
Δεύτερον, διότι πολλοί έχουν διαχρονικά άγνοια ιεράρχησης προτεραιοτήτων και σωστού timing σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα. Αλλού η κοινωνία και οι ψηφοφόροι τους, αλλού οι δικές τους έγνοιες και εμμονές. Και όχι εποικοδομητικά όπως π.χ. όταν μια ηγεσία επιχειρεί με πολιτικό κόστος να προωθήσει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις παρά τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά καθαρά αυτιστικά. Και τρίτον, διότι ο συνεκτικός ιστός της εξουσίας, το στοιχείο δηλαδή που μετατρέπει νομοτελειακά τις χωριστές πορείες σε ομαδικό παιχνίδι λειτούργησε μόνον 8 χρόνια για τη ΝΔ από το 1981 μέχρι το 2009, κι αυτά με το ζόρι!
